مردِ گریزان، بر بام خانه دوید. راهی نیافت، از بام به کوچه یی فروجست که در آن طبیبی خانه داشت. مگر جوانی، پدر بیمارش را به انتظار نوبت در سایه ی دیوار خوابانده بود؛ مرد بر آن پیر بیمار فرود آمد(پرید)، چنان که بیمار در حای بمُرد. پدرمُرده(جوان) نیز به صاحب خانه و صاحب خر پیوست!

مرد گریزان، به ستوه از این همه ...، خود را به خانه ی قاضی افگند که «دخیلم!»(پناهم ده). مگر قاضی در آن ساعت با زنی شاکیه(که برای شکایت نزد قاضی آمده بود) خلوت کرده بود. چون رازش فاش دید(چون مرد به اسرارش پی برد)، (قاضی) چاره ی رسوایی را در جانبداری(طرفداری) از او یافت: و چون از حال و حکایت او آگاه شد، مدعیان را به درون خواند.

نخست از یهودی پرسید.

قاضی گفت: دَیتِ(دیه ی) مسلمان بر یهودی، نیمه بیش نیست(یعنی نصف مسلمان است). باید آن چشم دیگرت را نیز نابینا کند تا بتوان از او یک چشم برکند!

و چون یهودی سود خود را در انصراف از شکایت دید،(قاضی) به پنجاه دینار جریمه، محکومش کرد!

جوانِ پدر مرده را پیش خواند.

گفت: این مرد از بام بلند، بر پدر بیمار من افتاد، هلاکش کرده است. به طلب قصاص او آمده‌ام.

قاضی گفت: پدرت بیمار بوده است، و ارزش حیات بیمار نیمی از ارزش شخص سالم است. حکم عادلانه این است که پدر او(یعنی پدرقاتل) را زیر‌‌ همان دیوار بنشانیم و تو بر او فرود آیی، چنان که یک نیمهء جانش را بستانی!

و جوانک را نیز که صلاح در، گذشت دیده بود، به تأدیه(جهت تنبیه)به سی دینار جریمه  برای شکایت بیمورد محکوم کرد!

مردک فغان برآورد و با قاضی جدال می‌کرد، که ناگاه صاحب خر برخاست و به جانب در دوید( فرار کرد).